مقایسه ارزیابی موفقیت پیوند سلولی در پارکینسون تجربی با سنجش هموسیستئین با علایم رفتاری

مقدمه: پارکینسون از بیماری های تخریبی مغز به شمار می رود. شواهد نشان می دهد که میزان هموسیستئین سرم در بیماری پارکینسون افزایش می یابد. در این مطالعه ارزیابی موفقیت پیوند سلولی با مقایسه سطح سرمی هموسیستئین و علایم رفتاری در پارکینسون تجربی القا شده با 6-هیدروکسی دپامین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 1393 بر روی موش های صحرایی نر ویستار انجام شد. موش ها ابتدا تحت جراحی استرئوتاکسیک با تزریق 6-هیدروکسی دپامین به ناحیه دسته مغز جلویی میانی نیمکره راست پارکینسونی شده که با آزمون چرخش القاء شده با آپومورفین تأیید گردید. پس از آن موش ها تحت درمان با پیوند سلول های بنیادی قرار گرفته و اثر درمان بر این چرخش ها مجدداً بررسی شد. سطح کلی هموسیستئین قبل و شش هفته پس از تزریق 6 -هیدروکسی دپامین و ده هفته پس از پیوند سلولی اندازه گیری گردید. داده ها با آزمون های آماری تی زوجی و واریانس یک طرفه و توکی تحلیل شدند. نتایج: سطح کلی هموسیستئین در موش های پارکینسونی با شمار چرخش بالا، تغییر معنی داری نداشت. ولی ده هفته بعد از پیوند سلولی، سطح کلی هموسیستئین به میزان قابل ملاحظه ای کاهش یافت. نتیجه گیری: از آنجایی که ارتباط مستقیمی بین شدت چرخش های القاء شده با آپومرفین با درجه آسیب سلولی در هسته جسم سیاه وجود دارد، نتایج ما نشان می دهند که مقادیر بالاتر هموسیستئین می تواند نشان دهنده آسیب نورونی بیشتر در این هسته باشد.